Έφυγε από τη ζωή σήμερα, πλήρης ημερών, η εμβληματική φιγούρα της Εθνικής Αντίστασης, ο Μανώλης Γλέζος. Ο Έλληνας πολιτικός της αριστεράς, δημοσιογράφος και συγγραφέας υπήρξε ο πρωταγωνιστής σε μία από τις πρώτες αντιστασιακές πράξεις που έγιναν στην κατεχόμενη Ελλάδα, όταν μαζί με τον Λ.Σάντα κατέβασαν τον Μάιο του 1941 τη ναζιστική σημαία από τον βράχο της Ακροπόλεως στην Αθήνα. Μετά τον πόλεμο, συνελήφθει για τις πολιτικές του πεποιθήσεις και είχε μάλιστα καταδικαστεί σε θάνατο. Τελικά το 1971 του χορηγήθηκε γενική αμνηστία μετά από αντιδράσεις της ελληνικής και διεθνούς κοινότητας.
Ο Ελληνισμός της Ουγγαρίας έδειξε την εκτίμησή του στο πρόσωπο του μεγάλου αγωνιστή ονομάζοντας “Μανώλης Γλέζος” το πρώτο ελληνικό σχολείο που λειτούργησε τη δεκαετία του 1950 στη λεωφόρο Hungária 172 της Βουδαπέστης. Αρκετά χρόνια αργότερα, από το 2015, το 12/τάξιο Συμπληρωματικό Σχολείο Ελληνικών φέρει το όνομά του, τιμώντας μαζί με τον τον ήρωα της Εθνικής Αντίστασης και το πρώτο ελληνικό σχολείο της Ουγγαρίας.
Τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του Μ.Γλέζου. Αιωνία του η μνήμη.
| Μανώλης Γλέζος | 9 Σεπτεμβρίου 1922 – 30 Μαρτίου 2020 |
“Η πιο έντονη ανάμνηση της ζωής μου, είναι η μάνα μου. Με ρωτάνε διαρκώς για τη σημαία. Εγώ όμως, ακόμα κι από την ιστορία της σημαίας, θυμάμαι τη μάνα μου. Όταν γυρίζαμε εκείνη την ημέρα στα σπίτια μας, η ώρα ήταν περασμένη, μετά τα μεσάνυχτα. Πάω στο σπίτι και βλέπω τη μάνα μου ένα κουβάρι στα σκαλοπάτια απ’ έξω. Με περίμενε. Την πλησιάζω και της λέω, «Μάνα!» Σηκώνεται απότομα, με πιάνει από τον λαιμό, με πάει στην κουζίνα για να μην ακούσουν οι άλλοι και ξυπνήσουν και μου λέει, «Πού ήσουν;»
Τότε εγώ ανοίγω το σακάκι και της δείχνω το κομμάτι της σβάστικας που είχαμε κόψει. Με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου λέει, «Πήγαινε κοιμήσου». Την άλλη μέρα το πρωί, ακούω τον εξής διάλογο: Ο πατριός μου τη ρωτάει, «Πού ήταν χθες το βράδυ ο μεγάλος σου γιος;». Του απαντάει, «Ανέβα στην ταράτσα και κοίταξε στην Ακρόπολη». Ποτέ μου δεν τη ρώτησα πώς το κατάλαβε. Θα το θεωρούσα προσβολή στη νοημοσύνη της.
Αλλά για μένα αυτό ήταν το πιο συγκινητικό συμβάν στην ιστορία μου. Η μάνα μου.”