Είναι η τρίτη φορά που προσπαθώ να ξεκινήσω αυτό το άρθρο! Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και σβήνω και γράφω… Πώς να γράψω μέσα σε λίγες αράδες γι’αυτά που έζησα! Δεν χωράνε σε μια κόλλα χαρτί, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Θα προσπαθήσω όμως να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου.
Στο σχολείο ήρθα χωρίς να ξέρω πολλά γι’αυτό. Μόνο ότι μια φίλη φίλης είχε συνεργαστεί μαζί σας και είχε αποκομίσει τα καλύτερα. Αυτό ήταν αρκετό για μένα. Έψαχνα καλούς συνεργάτες, με ευγένεια και μεράκι γι’αυτό που κάνουμε. Δε με ενδιέφεραν οι εγκαταστάσεις ή αν το χαρτί που θα έπαιρνα θα μπορούσε να είναι πιο δυνατό -ενδεχομένως σε ένα international σχολείο μιας μεγαλύτερης χώρας. Επιζητούσα διακαώς να βρεθώ σε ένα περιβάλλον που να δώσω και να πάρω έμπνευση. Βλέπετε το δασκαλιλίκι δεν ήταν η πρώτη επιλογή μου. Χρονικά μόνο. Γιατί στην καρδιά μου είναι η πρώτη επιλογή. Απογοητευμένη από ό,τι είχα δει, και ως μαθήτρια και ως αυριανή δασκάλα, στα σχολεία της Ελλάδας, ήθελα να δουλέψω με έναν άλλον τρόπο που να αρέσει σε εμένα αλλα κυρίως να αρέσει στα παιδιά. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που μου αρέσει να «βλέπω τα πράγματα ρεαλιστικά». Ή ό,τι ονομάζουν ρεαλιστικό, αυτοί που δεν ενδιαφέρονται γι’αυτό που κάνουμε. Μου αρέσει να σκέφτομαι το σχολείο σαν μια μεγάλη γιορτή! Εξερεύνησης γνώσεων αλλά κυρίως του εαυτού μας. Όχι σαν ένα περιβάλλον με γκρι φόντο και κουρασμένους δασκάλους και παιδιά. Ε λοιπόν, δεν ξέρω πόσο τυχερή μπορεί να είμαι που ήρθα στο σχολείο σας. Που είδα ότι υπάρχουν και άλλοι που σκεφτονται έτσι, και μάλιστα με πολλά χρόνια στην πλάτη τους. Που όχι μόνο σκέφτονται έτσι αλλά και δουλεύουν αδιάκοπα προς αυτήν την κατεύθυνση. Δε θα ξεχάσω ποτέ ένα μάθημα που παρακολούθησα από άλλη δασκάλα. Ήταν σαν να έβλεπα να μετουσιώνονται όλα όσα διάβαζα κατά καιρούς για μια άλλη προσέγγιση διδασκαλίας. Εκείνη η μιάμιση ώρα, ήταν σαν τα μισά χρόνια της σχολής!
Σημαντικότατο επίσης για εμένα ήταν το πόσο αλλυλέγγυα στάθηκαν οι περισσότεροι δάσκαλοι στο σχολείο. Δεν ξέρω πόσο σημασία έχει αυτή η λέξη στην Ουγγαρία, αλλά στην Ελλάδα, ειδικά με αυτά που ζούμε την τελευταία δεκαετία, έχει ιδιαίτερα μεγάλο βάρος. Με αγκαλιάσατε σαν παιδί σας αλλά και σαν ισότιμη συνεργάτιδα. Με χαμόγελο, πρωτότυπες ιδέες και λύσεις σε τυχόν εμπόδια που προέκυπταν. Μία από τις εικόνες που ανασύρονται όταν με ρωτάνε «Και για πες, πώς πέρασες στην Βουδαπέστη;» είναι να καθόμαστε στο γραφείο και να προετοιμάζω το υλικό μου. Να υπάρχει τόσο όμορφο κλίμα που να κάθομαι εκεί με τις ώρες! Προσπάθησα να μη γίνω γραφική, μάλλον δεν τα κατάφερα! Σκεφτόμουν ισως ότι θα έπερεπε σε αυτό το άρθρο να περιγράψω με ακρίβεια τι ακριβώς είδα και έμαθα σε έναν πιο τυπικό τόνο. Αλλά το σχολείο «Μανώλης Γλέζος» δεν ήταν για μένα κάτι τετοιο. Το σκέφτομαι και μόνο συναισθήματα ξεχειλίζουν! Σαν ένας φάρος που θα με συντροφεύει στα επόμενα επαγγελματικά μου βήματα. Δε θα ήθελα να μην είμαι όμως ειλικρινής. Υπήρξαν φορές που απογοητεύτηκα και από συμπεριφορές και πρακτικές. Αλλά αφορούν ένα τοσο πολύ μικρό κομμάτι των συναδέλφων, που είναι κρίμα να ειπωθεί κάτι άλλο.
Κλείνοντας, και έχοντας μετατρέψει ακούσια αυτό το άρθρο τελικά σε ένα προσωπικό γράμμα, θελω να πω ένα μεγάλο ευχαριστω! Θα σας σκέφτομαι πάντα με περισσή γλύκα! Εις το επανιδείν! (Ευγενία Κ.)