Έξι χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που – ούσα μαθήτρια ακόμη – παρακολούθησα σχολική εκδήλωση για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου. Φέτος, από τη θέση της ασκούμενης εκπαιδευτικού, είχα την ευκαιρία να βιώσω ξανά την εμπειρία αυτή και να ανακαλύψω πώς γιορτάζουν οι Έλληνες της διασποράς την εθνική και θρησκευτική μας εορτή.
22 Μαρτίου, ώρα 17:00 και η αίθουσα εκδηλώσεων του κεντρικού κτηρίου του σχολείου «Μανώλης Γλέζος» είναι κατάμεστη από παιδιά όλων των ηλικιών, ντυμένα με τα χρώματα της ελληνικής σημαίας, και γονείς 
που έχουν έρθει για να τα καμαρώσουν. Δίχως καθυστέρηση, η γιορτή ξεκινάει και οι μαθητές μέσα από τραγούδια, ποιήματα και αφηγήσεις καταφέρνουν να μας επικοινωνήσουν τους αγώνες και τις θυσίες των Ελλήνων για απελευθέρωση, ύστερα από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, κάνοντάς μας να αισθανθούμε δέος και περηφάνια για τους προγόνους μας. Τη χορωδία συνοδεύουν δυο παιδιά με μουσικά όργανα (βιολί και κιθάρα), καθώς και οι υποδιευθύντριες Βούλα Ντερτσένυι στο πιάνο και Έντιτ Βενγκρινιάκ στην κιθάρα και το κανονάκι. Οι υπόλοιπες δασκάλες, καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης, στέκονται δίπλα στα παιδιά, για να τα συντονίζουν και να τα βοηθάνε. Στα μέσα της γιορτής, η προβολή ενός βίντεο με μαθητές από το παράρτημα του Σέγκεντ να τραγουδούν τον Θούριο του Ρήγα δίνει την αίσθηση μιας οργανωμένης και ενωμένης ελληνικής κοινότητας στην Ουγγαρία που επιθυμεί να διατηρήσει ζωντανή την εθνική της συνείδηση. Το αίσθημα της συλλογικότητας επιτείνεται και από την απαγγελία του εθνικού ύμνου από τους παρευρισκόμενους, με την οποία ολοκληρώνεται η γιορτή.
Αναλογιζόμενη, λοιπόν, τη μέρα αυτή, νιώθω την ανάγκη να συγχαρώ τους εκπαιδευτικούς του σχολείου για το εγχείρημα αυτό, που στόχο έχει την ενδυνάμωση της εθνικής μας ταυτότητας και την επαφή με τις ρίζες μας, καθώς και για το ότι κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, παρά τον περιορισμένο χρόνο προετοιμασίας που είχαν στη διάθεσή τους.
Β. Παπαχαραλάμπους